Arhiva

KRISTIJAN PECOLD, DOBITNIK NAGRADE “ALEKSANDAR LIFKA” Volim kad je nemački film radoznao

Volim kad je nemački film radoznao
Imam pravo finalnog reza, što znači manje novca, ali što ponekad i nije tako loše

Reditelj Kristijan Pecold stoji na čelu savremene nemačke kinematografije. Krajem osamdesetih godina studirao je na Nemačkoj filmskoj i televizijskoj akademiji u Berlinu, gde su mu profesori bili proslavljeni filmski radnici Harun Farocki i Hartmut Bitomski. Pecold se smatra delom Berlinske škole - grupe reditelja školovanih na filmskoj akademiji, koji su se istovremeno profesionalno profilisali i snažno uticali na nemačku kinematografiju, slično novom talasu. U ovoj školi predstavlja stariju generaciju, a ujedno je i najuspešniji i najslavniji u grupi. On je rad na televiziji započeo sredinom devedesetih. Njegov debi u dugometražnom filmu nastupio je 2000. filmom UNUTRAŠNJA SIGURNOST (koautor Farocki), dramom o skrivenim levičarskim teroristima, koja je osvojila brojne nemačke nagrade i promovisala ga u autora sa blistavom budućnošću. Od tada je Pecold režirao osam dugometražnih filmova, među kojima dragulje poput BARBARE (2012) i FENIKSA (2014), u kojima glumi njegova dugogodišnja muza Nina Hos. Pecold je poznat po svojim nepokolebljivim studijama novije nemačke istorije, koje uvek imaju implikacije na sadašnjost. Takođe, poznat je po svojoj vernosti žanru i načinima na koje može osvetliti lik i priču. Njegov poslednji film UNDINE premijerno je prikazan na Berlinaleu, gde je osvojio “Srebrnog medveda” za najbolju glumicu i takođe FIPRESCI nagradu. Na ovogodišnjem Festivalu evropskog filma, Kristijan Pecold je dobitnik nagrade “Aleksandar Lifka” za doprinos evropskoj kinematografiji i vrlo je počastvovan tom nagradom.

Tokom svoje karijere kretali ste se između režije za televiziju i za veliko platno. Koji su glavni načini na koje prilagođavate svoj stil mediju?
Čitav proces za mene nije tako bitno različit. Uvek sam imao isti tim, ili skoro isti tim, prilikom snimanja. Imam pravo finalnog reza, što znači manje novca, ali što ponekad i nije tako loše. Razlika je u tome što kada radite za televiziju, posao nije samostalan, već je deo okruženja. Kao kuća na ulici. Kao ulica u gradu. Ponekad mi to i treba. Da budem deo zajednice.

Legendarni filmski i video umetnik Harun Farocki prvo vam je bio profesor, a zatim postao saradnik. Koje su bile najvažnije lekcije koje ste od njega naučili kao student, a zatim i kao koscenarista?
Naučio sam da gledam. Svaki dan mi nedostaju naši dijalozi. Humor i koncentracija. Mogli smo satima sedeti za njegovim stolom u kuhinji i razmišljati o moralnosti kretanja kamere u istoriji kinematografije. Horizontalno-pivotirajući kadar TAKSISTE, kada Robert de Niro telefonira mladoj ženi. Tokom poziva moli za drugi sastanak ili nešto slično, a kamera se kreće prema izlazu iz hodnika. Na trenutak kamera donosi odluku, više ga ne prati.

Vaš poslednji film UNDINE pretvara se u magični realizam. Kako je raditi sa žanrovskim ograničenjima?
Mislim da kinematografija uvek ima veze sa magičnim realizmom. Neorealisti postaju magični, a magičari realistični. Mislim da je to kinematografija.

Paula Bir, zvezda UNDINE, osvojila je nagradu za najbolju glumicu na Berlinalu. Jedna od stvari po kojima su vaši filmovi poznati su sjajne glumačke izvedbe, na primer vaša više puta uspešna saradnja sa Ninom Hos. Kako radite sa glumcima?
To je saradnja. Poštovanje. Strah. Imam strah. I oni ga imaju, na drugi način. Srećan sam kad im nisam potreban. Imamo duge probe i mnogo sesija. To vreme mi je najdraže tokom celog produkcijskog procesa.

Za mnoge filmofile predstavljate ono najbolje u trenutnoj nemačkoj kinematografiji. Koje stvari volite a koje ne volite u savremenom nemačkom filmu?
Volim kad nemački film nešto istražuje. Volim kad nije siguran u sebe, kada je radoznao i uplašen. Ne volim kada želi da udovolji instituciji ili zamišljenoj gomili.

Greg de Kjur